به گزارش اهروصال به نقل از کلیبرخبر؛ اسمش قبلعلی است، گر چه در برگه‌ی شرح حالِ پزشکی مراجعینِ سر پایی، آن را «قبله‌گاه» و در برگه‌ی مرخصی از بیمارستان «قبله علی» نوشته‌اند! مراجعه‌ی سرپایی! آن هم برای سربازِ «مجروح»ی که ۳۳ روز روی تخت بیمارستان بستری بوده است!

تناقضات در مدارک بیمارستان البته به همین موارد ختم نمی‌شوند؛ اما هر چه هست، این گزارش، شرح حالِ اولین مجروح جنگی کلیبری در سال‌های دفاع مقدس است.

بر اساس این گزارش؛ «قبلعلی کاظمی» در نخستین حمله‌ی جنگنده‌های هوایی عراق به فرودگاه مهرآباد، «مجروح» شد. اگر کمی حوصله به خرج بدهید و به لکنت زبانش عادت بکنید، خاطره‌ی مفصلی از آن روز تعریف می‌کند…

متولد ۱۳۴۰ است. اولین فرزندِ خانواده؛ چشم چراغ و عصای دستِ پدر که در تاریخ ۱۵ خردادماه ۱۳۵۹ عازم خدمت مقدس سربازی شد. قرعه‌ی خدمتش به پادگان شماره ۲ مهرآباد جنوبی خورد.

در روزشمار ارتش جمهوری اسلامی ایران، نیروی زمینی معاونت عملیات، وقایع سی و یکم شهریور ماه ۱۳۵۹، آمده است: «در ساعت چهارده و ده دقیقه‌ی امروز دو فروند هواپیمای شکاری دشمن فرودگاه مهرآباد و پایگاه یکم شکاری را مورد حمله قرار دادند که دو هواپیما منهدم و به سه هواپیما، تعدادی از آشیانه‌ها و باند فرودگاه خساراتی وارد شد».

در برگه‌ی شرح حال پزشکی قبلعلی کاظمی نیز ساعت ورودِ «قبله علی کاظمی»، «سرباز پایگاه یکم»ِ «گروهان ۱۸»، ساعت ۱۶:۱۵ ثبت شده است. یعنی تقریباً دو ساعت پس از هجوم هوایی جنگنده‌های عراقی. با این تفاوت که روز این واقعه را سی‌ام شهریور نوشته‌اند… موضوعی که در تطبیق با اظهاراتِ خودِ قبلعلی کاظمی و سایر مستندات موجود، دارای اشکال به نظر می‌رسد.

یکی دیگر از تناقضات موجود در اسنادی که در اختیار کلیبرخبر قرار گرفته است، برگه‌ی تسویه حسابِ «سرباز قبلعلی کاظمی» است؛ بر اساس این برگه، وی در تاریخ هفتم مهر ماه ۱۳۵۹ به علت «نقص اعصاب» از خدمت معاف شده، در حالی که یک نامه‌ی شماره‌ی ۲۷۹۵ مورخه‌ی دوم آبان ماه ۱۳۵۹ و نامه‌ی بدون شماره‌ی دیگری به تاریخ یکم آبان ماه ۱۳۵۹ هر دو صادره از بیمارستان مرکزی ارتش جمهوری اسلامی که خطاب به پایگاه یکم نوشته شده است، نشان می‌دهد که نامبرده تا تاریخ سوم  آبان ماه همان سال در همان بیمارستان تحت نظر بوده است!

برگه‌ی استشهادیه‌ی دیگری هم وجود دارد که تعداد قابل توجهی از ریش‌سفیدانِ معتمد کلیبری، مندرجات برگه‌ی تسویه حساب «سرباز قبلعلی کاظمی» را رد می‌کنند؛ «آقای قبلعلی کاظمی فرزند علی تا سال ۱۳۵۹ از سلامت عقلی کامل برخوردار بوده است… قبل از آن این ناراحتی‌ها در وی وجود نداشته است».

به هر حال، این روزها؛ «اولین مجروحِ کلیبریِ جنگ ایران و عراق» پس از آن که در محرم ۱۳۸۴ مادر و در صفر ۱۳۹۴ پدر خود را از دست داد، به تنهایی و تحت مراقبت برادرانِ خود زندگی می‌کند، حال آن که ورود مسؤولانه و دلسوزانه‌ی مقامات مسؤول می‌تواند مرحمی بر زخم‌های این «جانباز»ِ فراموش شده‌ی ۵۶ ساله و خانواده‌ی رنج‌دیده‌ی وی باشد.