آورده اند در ازمنه قدیم، مردی پدرش را برای فروختن به بازار همی برد. او را پرسیدند: مگر آدمی پدر خویش را می فروشد؟ پاسخ گفت: به قیمتی دهم که کسی خریدارش نشود. حالا اینگونه شده است حکایت واگذاری باشگاه های استقلال و پرسپولیس به بخش خصوصی!

به گزارش اهروصال و به نقل از شبکه اطلاع رسانی راه دانا به نقل از آس‌پرس اگر از کنار نام باشگاه هایی مانند شاهین و پاس بگذریم، پرسپولیس و استقلال به یقین ماندگارترین و در عین حال، پرطرفدارترین باشگاه های فوتبال هستند که به اندازه قدمتشان در اختیار دولت بوده اند و سالهاست که زمزمه واگذاری آنها به بخش خصوصی به گوش می رسد.

البته بودند افرادی که از همان ابتدا نیز واگذاری این دو باشگاه دولتی به بخش خصوصی را یک لطیفه بی مزه می دانستند اما هنگامی که تشکیلاتی منظم و عریض و طویل برای واگذاری این دو باشگاه ایجاد شد، حتی بدیبن ترین افراد هم تا اندازه ای قانع شدند که قرار است این اتفاق ناممکن، ممکن شود تا این که…
 

تا این که صحبت از نحوه و قیمت واگذاری به میان آمد. جانم برایتان بگوید که قیمت ها آنقدر بالا بود که عابر بانک که هیچ، سلطان و دارو دسته اش هم کم آوردند. این از باشگاه سرخ ها؛ در اردوی آبی ها هم وضعیت بهتر نبود و مثلا مدیرعاملی از مدیرعاملان قبلی قیمت را بسیار زیاد دانست، آنقدر که کسی برای خرید این دو باشگاه مخصوصا استقلال قدم پیش نخواهد گذاشت.
 

در اولین جلسه مناقصه هم که اصلا احدی حاضر نشد و چکش برگزارکنندگان این مناقصه اصلا به هوا برنخاست که بخواهد برای اعلام نظر حتی یک خریدار بر میز مناقصه کوبانده شود!
 

اینگونه بود که کار به مناقصه دوم کشیده شد که ناگهان اظهار فضلی بسیار شگرف، مانند آن که دکمه شروع مجدد(ری استارت) ذهن ما را بفشارد، بار دیگر به ما گوشزد کرد که آیا اساسا قرار بوده است که این دو باشگاه فروخته و به بخش خصوصی واگذار شوند؟
 

حکایت از این قرار بود که وزیر محترم ورزش و جوانان در اظهار نظری فرمودند که اگر برای باشگاه های استقلال و پرسپولیس خریداری پیدا نشود، این دو باشگاه را مثل گذشته ادراه خواهیم کرد.
 

آری؛ به همین سادگی و به همین گیج کنندگی!
 

اینگونه بود که به یاد داستانی افتادم که بر اساس آن «در ازمنه قدیم مردی پدرش را برای فروختن به بازار همی برد. او را پرسیدند: مگر آدمی پدر خویش را می فروشد؟ پاسخ گفت: به قیمتی دهم که کسی خریدارش نشود.»
 

واقعیت این است که وزارت ورزش و جوانان یا سازمان خصوصی سازی یا هر جایی دیگر، هم قیمت این دو باشگاه را بسیار بالا اعلام کرده اند و هم شرایطی را گذاشته اند که کمتر کسی اصلا میل پیدا می کند برای خریدن آنها پیشقدم شود. کاش می شد خیلی یواشکی و پنهان، بدون آنکه باد خبر به کسی یا جایی ببرد، از مسئولان محترم واگذاری پرسید که خدا وکیلی قصد واگذاری دارید؟
 

نکته مهمتر این که جناب وزیر فرموده اند «اگر برای باشگاه های استقلال و پرسپولیس خریداری پیدا نشود، این دو باشگاه را مثل گذشته اداره خواهیم کرد.»
 

اکنون سوال این است که آیا تاکنون واقعا و به معنای حقیقی کلمه، این دو باشگاه اداره می شدند یا این که فقط با تزریق بیت المال این مردم مستضعف، آن هم با رقم های نجومی، جلوی سر و صدای اعضای تیم های فوتبال این دو باشگاه گرفته می شد؟

اگر به روالی که تاکنون در حوزه مدیریت این دو باشگاه وجود داشته است، می توان فعل «اداره کردن» را اطلاق کرد، پس این همه ناکامی در عرصه آسیا، بحران های مالی و حتی اخلاقی و … را صاحبی هست و ما نمی دانستیم؟

نمی‌دانم در دهه‌ها و صده‌ها و قرون آینده که مورخان عرصه ورزش و تربیت بدنی به چنین رخدادی؛ واگذاری باشگاه‌های استقلال و پرسپولیس، نگاه می‌کنند، چه حرف‌ها که درباره سادگی ما نخواهند زد! البته اگر تا آن زمان‌ها این دو باشگاه بفروش برسند و اصلا بر خلاف مرد قصه ابتدای سخن ما، کسی پیدا شود که بابایش را بفروشد!

انتهای پیام/