نسبت خورد شدن دهانِ کارگر با خلع سلاحِ خانه کارگر
قشر و جامعه ای با تهدید مواجه می شود که خلع سلاح باشد، امروز در حرم امام مستضعفین، قشر ضعیف و مظلوم کارگر را در حالی به خرد کردن دهانشان تهدید کردند که خانه کارگری در کار نیست.
به گزارش اهروصال به نقل از گروه سیاسی زیتون؛ یادداشت/کاوه صدق روحی
روحانی در مرقد امام پاسخ کارگران را شنید و زندگی رو به فنای این قشر را با شعار یکدست حاضران لمس کرد؛ این اتفاق بیش از آنکه فضای واقعی جامعه را ترسیم کند، چهره ی واقعی متصدیان خانه کارگر را نمایان کرد.
خانه کارگر با صرف هزینه میلیاردی همچنان معتقد است که قشر زحمتکشِ کارگر حامی اصلی رئیس جمهور مستقر بوده و دبیر استانی این خانه نیز طی مصاحبه ای عنوان می کند: هزینه پوسترها و تبلیغات از جیب خودمان تامین شده و کارگران سهمی ندارند. بعد این نیز در حجمی بیشتر پوسترهای حمایتی ما را خواهید دید!
اگر چه تشکل صنفی خانه کارگر پیش از این اتفاق(اعتراض عمومی امروز)، ماهیت کارکردی خود را از دست داده بود؛ اما با اعتراض امروز و بی ادبی مجری برنامه، در همطراز بودن این تشکل با مالیخولیای سرمایه دارِ لیبرال نباید شک ورزید. به عبارتی بهتر خانه کارگر به عنوان استیفاکننده ی حق این قشر، در چمبره ی لیبرال های وطنی قرار گرفته است.
قشر و جامعه ای با تهدید مواجه می شود که خلع سلاح باشد، امروز در حرم امام مستضعفین، قشر ضعیف و مظلوم کارگر را در حالی به خرد کردن دهانشان تهدید کردند که خانه کارگری در کار نیست.
این تشکل صنفی ماه ها و یا سال ها پیش طوری خلع سلاح شده که امروز بجای بکارگیری اهرم های اعتراض، به پوستر چسبان دولت ضد کارگر تبدیل شده است.
واقعیت امر آنست که نام کارگر حتی اگر به خورد شدن دهان هم تهدید شده باشد، همچنان بر لیبرال های وطنی نان آور است. آنها بخوبی دریافته اند که هزینه ی میلیاردی بدون نام کارگر، اثر بخش نخواهد بود. لذا تنها راه خلع سلاح یک تشکل صنفی، بکارگیری نام آن تشکل با سرمایه ی کلان رانت دوستان است.
ماجرا زمانی جالب می شود که علامت “بازگشت به عقب ممنوع” با نام کارگر به جامعه القا می گردد.
سوال اول: چرا جامعه کارگری باید خود را از وضعیت گذشته برحذر بدارد؟ وضع معیشتی کارگر دیروزی با همه ی مشکلات تورمی، بمراتب بهتر از وضعیت امروز بود. سوال دوم: اگر این علامت صرفا ساخته و پرداخته ی لیبرال های وطنی است، اساسا چرا باید به گذشته بازگردند؟
زمان هر چه می گذرد، بسترها برای رانت و ثروت های باد آورده فراهم تر می شود. باید هم چنین زعمایی به فکر بازگشت به گذشته نباشند. این علامت را اساسا باید در دو مقصد ترسیم کرد. گذشته ای که حضرات از آن دوری می کنند، حمایت از مستضعفان و اقشار ضعیف بود.
آینده ی مورد هدف آنان را نیز در دولت رانتیر متصور شد. رانت و ثروت های حاصل از رانت، بهترین روش برای تامین منافع عده ای خواهد بود. یحتمل روحانی در مناظره دوم، سوال مهمی خواهد شنید: آقای روحانی صدای ۹۶درصدی ها را در مرقد امام(ره) شنیدید؟