به گزارش اهروصال، علیرضا کریم پور/ سال‌هاست موضوع فرهنگ در رأس تذکرات مقام معظم رهبری قرار داشته و اشاره ایشان به بحث ولنگاری و بی‌اهتمامی فرهنگی، زیر سوال بردن تفکرناصحیح ویا نگاه غلط آن دسته از دست‌اندرکاران امور است که در گذشته و حال، بی‌قیدی و سهل‌انگاری در فعالیت های فرهنگی، رویه منتخب آنها بوده است.

منظور از فرهنگ، باورهایی است که ناشی از تفکر هستند و سلسله نیازهای یک فرد را تشکیل می­دهند. باورهایی که در یک جامعه وجود دارند. نکته مهم در این تعریف، تشکیل دادن سلسله نیازهای یک فرد است. در واقع می توان گفت باطن فرهنگ ، همان تفکر می باشد.

تفکرِ، طرز تلقی و نگاه فرد به عالم و آدم برای فرد، یک سری نیازها را مطابق آن نگاه ایجاد می‌کند، که آن نیازها و اولویت‌ها سبب نوعی زندگی می‌شود .در واقع می­توان با تسامح ، تفکر را جهان­بینی نام نهاد. این نوع اندیشه یعنی خمیرمایه­ی فکر هر فرد.

در نوع نگاه به مقوله های فرهنگی نیز مبنای تفکراز اهمیت فوق العاده ای برخوردار است. برخی ها خواسته و یا ناخواسته تفکرشان  بیشتربا تفکر غربی قرابت دارد تا تفکر اسلامی !

بنابراین, این تفکر ما است که نیازهای ما را شکل می‌دهد و پاسخ به این نیازها نیز شیوه‌ای از زندگی کردن را رقم می‌زند. تمامی اعمال و افعال ما مبنای فکری – فرهنگی دارد . البته ممکن هست که عده‌ای نسبت به مبنای تفکر خود آگاهی نداشته باشند اما عدم آگاهی به معنای نداشتن مبنا در ساحت تفکری نیست، بلکه «غفلت» از آن مبنا می‌باشد.

 در این میان عده ای مفهومی به نام توسعه فرهنگی را مطرح می کنند  و تلاش می کنند در ذیل این مفهوم به نوعی ولنگاری های فرهنگی را توجیه کنند. تاکید دارند که باید مرزهای کاذب حذف شود و در فعالیت های فرهنگی منافع و رویکرهای استانی و یا فرامنطقه ای مد نظر واقع بشود!

از آنجا که شاکله فرهنگ ملی ما را دین مبین اسلام تشکیل می دهد ، لازمه توسعه فرهنگی ، افزایش امکان عبودیت ذات اقدس باریتعالی است . در برنامه ریزی های توسعه فرهنگی باید تلاش کنیم عبودیت فردی و اجتماعی تسهیل و گسترش یابد و این شیوه است که ما را به سعادت دنیوی و اخروی می رساند. بنابراین تلاش برنامه ریزان توسعه فرهنگی باید در راستای گسترش و رشد فرهنگ اسلامی باشد. امروزه فرهنگ غرب با قدرت مفهوم سازی بالا، با تمام توان به فرهنگ‌های بومی جهان تهاجم نموده در صدد حل آنان در خود است.

در مقابل این تهاجم چاره‌ای جز افزایش قدرت فرهنگی نیست. افزایش قدرت فرهنگی در افزایش قدرت مفهوم سازی و بالا بردن تولیدات فرهنگی متناسب با فرهنگ بنیادی اسلامی است.

با اندک دقتی می­توان به این نکته رسید که مسلم قدرت فرهنگی با رقص مختلط در انظار عمومی حاصل نمی شود ، قدرت فرهنگی با ولنگاری فرهنگی و یا انفعال فرهنگی بدست نمی آید. توسعه فرهنگی حاصل کوتاه آمدن از اصول ومبانی ارزش های اسلامی نیست.

حال اینکه اگر افرادی پیدا بشوند و رقص مختلط  زن و مرد در انظار عمومی را یکی از مصادیق  توسعه فرهنگی بدانند و حساسیت نسبت به این موضوع را مرزبندی کاذب اطلاق کنند ، تکلیفشان با نظام و انقلاب اسلامی مشخص است و نیازی به توضیح ندارد.

در نگاه بعضی افراد رقص مختلط زن و مرد، فولکلور و یا همان فرهنگ عامه می باشد و کسانی که در نقد این فولکلور صحبت می کنند محکوم هستند به اینکه یا معنا و تعریف فرهنگ بومی را نمی دانند و یا می دانند و در ضدیت با آن بر می آیند!!!

ناگفته نماند اگر فرهنگ بومی با آموزه‌های دینی تقابلی نداشته باشد، کسی نمی تواند مخالف آن باشد و ترویج و توسعه آن اشکالی ندارد . ولی رقص مختلط زن و مرد، به هر عنوانی که باشد، مسلّم در شأن مردم مسلمان ارسباران نیست و هرگز فرهنگ بومی این خطه، آلوده به چنین محرماتی نمی‌باشد.

کسانی که از بصیرت لازم برای تشخیص کار فرهنگی حق و کار فرهنگی باطل برخوردار نیستند، در واقع نامحرم به مقوله فرهنگ اسلامی هستند و شایستگی ورود در حوزه فرهنگ اسلامی را ندارند.

بنابراین در توسعه فرهنگی باید رشد و تعالی معنوی جامعه اساس حرکت ما باشد و غفلت از مولفه های اصلی و بنیادین انقلاب اسلامی ، خدای ناکرده ما را به سمت فرهنگ غربی سوق خواهد داد.