وی افزود: این ربات ها در حوزه های مختلفی از جمله توانبخشی، نظامی و صنعتی کاربرد دارند از جمله در حوزه نظامی، استفاده از این سامانه ها موجب می شود تا نیروهای پیاده تجهیزات بیشتری را در مسافت های طولانی تری، بدون احساس خستگی حمل کنند.

اسکندری تصریح کرد: در حوزه توانبخشی افراد دچار اختلالات حرکتی با کمک این سامانه می توانند توانایی حرکتی خود را بدست آورند، در صنعت نیز در مشاغلی که افراد با بلند کردن اجسام سنگین سرو کار دارند، ربات های پوشیدنی علاوه بر تقویت توان کارگران از بروز صدمات اسکلتی و عضلانی جلوگیری می کنند.

وی با اشاره به این که سامانه های ربات پوشیدنی از نظر مکانیکی، الکترونیکی و کنترلی بسیار پیچیده و هزینه بر هستند، گفت: هدف از این طرح ارائه اکسواسکلتونی برای پایین تنه بود که علاوه بر دارا بودن ویژگی های زیست-مکانیکی، از سادگی بیشتری نسبت به نمونه های امروزی برخوردار باشد.

وی افزود: یکی از مهمترین معیارهای زیست-مکانیکی مورد توجه در طراحی اکسواسکلتون های پایین تنه، حفظ الگوی حرکتی مفاصل در هنگام راه رفتن است از این رو در این پژوهش، برای ایجاد این الگو در هنگام راه رفتن کاربر با ربات، از بادامک هایی برای هریک از مفاصل زانو و سر ران استفاده شد.

اسکندری گفت: بر مبنای هدف اولیه این مطالعه یعنی سادگی طراحی، موتورهای الکتریکی حذف و به جای آن طراحی به گونه ای صورت گرفت که از توان عضلانی دست ها برای تقویت حرکت پایین تنه استفاده شود.

وی افزود: در این حالت دو اهرم قوی که به بدنه ربات در ناحیه بالای کمر متصل می شوند نیروی عضلانی دست را به پا منتقل می کنند.

اسکندری با تاکید بر تایید طراحی انجام شده در نرم افزار شبیه ساز تصریح کرد: سادگی و نوآورانه بودن از برتری های این طراحی به شمار می رود که در مرحله بعد باید روی مدل فیزیکی آزمایش شود.

این تحقیق در قالب پایان نامه کارشناسی ارشد رشته مهندسی پزشکی گرایش بیومکانیک با عنوان «استخراج پارامترهای بیومکانیکی و مدلسازی سیستم اکسواسکلتون پایین تنه» با راهنمایی دکتر احمدرضا عرشی انجام پذیرفته است.