ابوالفضل قنادی در اهروصال نوشت؛

تا دو دهه پیش سنت حسنه شام غریبان رایج بود، بدین‌صورت که چند نفر از نزدیکان متوفی دور خانواده عزادار جمع می‌شدند تا تسکین آلام باشند و برای رتق‌وفتق امور مراسم برنامه‌ریزی می‌کردند و چه‌بسا مساعدت مادی می‌نمودند این روال مرسوم بود تا این‌که ورق برگشت و شام غریبان خود مستقلاً مراسم ویژه‌ای شد و دردسر هم برای خانواده بیچاره و غم‌زده عزادار و هم تکلیف برای مردم!

خانواده عزادار در غم عزیز مرده کلافه، بایستی بلافاصله بعد از کفن‌ودفن و بدون استراحت در همان روزبه همراه مردم مقید با سراسیمگی راهی مسجد می‌شوند تا از مهمانان پذیرایی کنند.

همگی در این بازی شرکت می‌کنیم و روز دیگر در مراسم ختم، حال اضافه کنید پذیرایی ناهار و شام به‌عنوان احسان برای پلوخورها!

ظریفی می‌گفت: تازنده‌اند قدرشان را پاس بداریم، به دیدارشان بریم نوازش کنیم، خدمت کنیم، بعد مرگ چه توفیری دارد.

حتی اگر مجسمه طلایشان را هم بریزیم دیگر دردی را از هیچ‌کسی دوا نمی کنه.

پس به سنت صله‌رحم به زیارت زندگان رویم تا بلکه بعد از مرگشان عذاب وجدان نگیریم و افسوس نخوریم.

بیاییم باهمت جمعی مراسم ختم را کوچک‌تر کنیم و مطمئن باشیم که تشریفات زائد، گستردگی و تعدد مراسم هیچ ارج‌وقرب و منزلتی برای درگذشته ندارد.

پس همه باهم و در اولین گام، مراسم شام غریبان رسمی فرمایشی و نمایشی را براندازیم و به روال سنت قدیم چند نفر دور عزاداران مغموم جمع بشویم تا تسکین درد آن‌ها باشیم.

خدایا ما را عاقبت‌به‌خیر کن.

انتهای پیام/